Morgen is het 16 januari, de derde maandag van januari, beter bekend als ´de meest depressieve dag van het jaar´. Voor mij gaat morgen geen depressieve maar juist een ‘gewone’ dag worden, maar helaas is dit wel anders geweest.
Ik ben Mieke en ik ben 32 jaar. Ik ben nu zo’n 10 jaar werkzaam als psycholoog. In 2014 ben ik na een goede zwangerschap bevallen van een gezonde dochter. De bekende roze wolk maakte hoe langer hoe meer plaats voor donkere zwarte wolken. Maar ik wilde het niet accepteren. Zelf als psycholoog hulp zoeken was het laatste dat ik wilde. Achteraf gezien, was dit al een signaal dat het helemaal mis met me was, want in goede doen vind ik het juist heel verstandig wanneer mensen, en dus ook ikzelf, hulp vragen. En zo kwam het dat ik pas laat hulp zocht.
In de tussentijd probeerde ik mijn taak als moeder zo goed mogelijk te volbrengen en werkte ik nog deels. Bizar, als ik er nu op terugkijk. Ik kreeg gesprekken met een psycholoog en een psychiater schreef medicatie voor. Ik bleef wankel in evenwicht tot ik uiteindelijk in de zomer van 2016 een absoluut dieptepunt bereikte en psychotisch werd. Zes weken opname volgde en toen werd pas duidelijk dat ik al die tijd een ernstige depressie met psychotische kenmerken had. De ernst van mijn klachten werd tot dan toe onderschat. Tijdens de opname kreeg ik anti-psychotica en realiseerde me dat ik al vrij snel na de bevalling waanachtige klachten had.
Ergens ben ik heel dankbaar dat dit allemaal gebeurd is. Dankbaar om de ervaring, omdat hij mij sterker heeft gemaakt en ik deze kan benutten om zelf voor mijn patiënten een nog betere psycholoog te zijn. Integer, oprecht, professioneel maar ook persoonlijk en open. Iemand die echt weet hoe het is om zelf psychische klachten te hebben. Hoe wanhopig een mens zich kan voelen en hoe belangrijk het dan is om hoop te bieden. Hoe het er aan toegaat op een opnameafdeling, dat je leert wie er allemaal voor je klaar staan in slechte tijden. Dat er professionals zijn die hard voor je werken. Ik heb ook gezien wat er allemaal nog beter kan in de GGZ; wachtlijsten, slechte communicatie, een beperkte betrekking van familieleden bij de behandeling. Dit motiveert mij alleen maar om me nog beter te bekwamen in mijn eigen vak en mee te werken aan verbetering van dit soort zaken in onze sector.
De afgelopen 2 jaar waren een zwarte bladzijde in mijn leven. Tegelijkertijd voel ik veel trots omdat ik tijdens deze zware periode wel voor mijn dochter ben blijven zorgen, dat ik zo mijn best deed om toch een goede moeder te zijn terwijl ik mezelf zo slecht voelde. Gestresst, down en ongelukkig. Dan weer bang en dan weer moe.
Eindelijk kan ik zeggen `Ik heb een ¨postnatale depressie gehad´. Gehad, geweest, klaar, achter de rug. En belangrijke nog, ik kan dit zeggen zonder schaamte, zonder het gevoel niet goed genoeg te zijn, een slecht mens, slechte moeder of een slechte psycholoog te zijn. Het is mij overkomen, zoals het iedereen kan overkomen. Een ding is mij wel duidelijk geworden. Je kunt er nog zo hard tegen vechten, als het je overkomt, dan overkomt het je.
Tegen andere mensen met depressieve gevoelens wil ik zeggen: geef niet op. Dit gaat weer over. Zoek hulp, betrek je omgeving erbij zodat jij op hen kan terugvallen. En vooral: je bent goed zoals je bent. Jij bent niet je depressie, die is tijdelijk, erachter schuilt een waardevol mens.
Mieke
Ervaringsdeskudige en Gz-psycholoog