Morgen is het 16 januari, de derde maandag van januari, beter bekend als ´de meest depressieve dag van het jaar´. Voor mij gaat morgen geen depressieve maar juist een ‘gewone’ dag worden, maar helaas is dit wel anders geweest.

Ik ben Mieke en ik ben 32 jaar. Ik ben nu zo’n 10 jaar werkzaam als psycholoog. In 2014  ben ik na een goede zwangerschap bevallen van een gezonde dochter. De bekende roze wolk maakte hoe langer hoe meer plaats voor donkere zwarte wolken. Maar ik wilde het niet accepteren. Zelf als psycholoog hulp zoeken was het laatste dat ik wilde. Achteraf gezien, was dit al een signaal dat het helemaal mis met me was, want in goede doen vind ik het juist heel verstandig wanneer mensen, en dus ook ikzelf,  hulp vragen. En zo kwam het dat ik pas laat hulp zocht.

In de tussentijd probeerde ik mijn taak als moeder zo goed mogelijk te volbrengen en werkte ik nog deels. Bizar, als ik er nu op terugkijk. Ik kreeg gesprekken met een psycholoog en een psychiater schreef medicatie voor. Ik bleef wankel in evenwicht tot ik uiteindelijk in de zomer van 2016 een absoluut dieptepunt bereikte en psychotisch werd. Zes weken opname volgde en toen werd pas duidelijk dat ik al die tijd een ernstige depressie met psychotische kenmerken had. De ernst van mijn klachten werd tot dan toe onderschat. Tijdens de opname kreeg ik anti-psychotica en realiseerde me dat ik al vrij snel na de bevalling waanachtige klachten had.

Ergens ben ik heel dankbaar dat dit allemaal gebeurd is. Dankbaar om de ervaring, omdat hij mij sterker heeft gemaakt en ik deze kan benutten om zelf voor mijn patiënten een nog betere psycholoog te zijn. Integer, oprecht, professioneel maar ook persoonlijk en open. Iemand die echt weet hoe het is om zelf psychische klachten te hebben. Hoe wanhopig een mens zich kan voelen en hoe belangrijk het dan is om hoop te bieden. Hoe het er aan toegaat op een opnameafdeling, dat je leert wie er allemaal voor je klaar staan in slechte tijden. Dat er professionals zijn die hard voor je werken. Ik heb ook gezien wat er allemaal nog beter kan in de GGZ; wachtlijsten, slechte communicatie, een beperkte betrekking van familieleden bij de behandeling. Dit motiveert mij alleen maar om me nog beter te bekwamen in mijn eigen vak en mee te werken aan verbetering van dit soort zaken in onze sector.

De afgelopen 2 jaar waren een zwarte bladzijde in mijn leven. Tegelijkertijd voel ik veel trots omdat ik tijdens deze zware periode wel voor mijn dochter ben blijven zorgen, dat ik zo mijn best deed om toch een goede moeder te zijn terwijl ik mezelf zo slecht voelde. Gestresst, down en ongelukkig. Dan weer bang en dan weer moe.

Eindelijk kan ik zeggen `Ik heb een ¨postnatale depressie gehad´. Gehad, geweest, klaar, achter de rug. En belangrijke nog, ik kan dit zeggen zonder schaamte, zonder het gevoel niet goed genoeg te zijn, een slecht mens, slechte moeder of een slechte psycholoog te zijn. Het is mij overkomen, zoals het iedereen kan overkomen. Een ding is mij wel duidelijk geworden. Je kunt er nog zo hard tegen vechten, als het je overkomt, dan overkomt het je.

Tegen andere mensen met depressieve gevoelens wil ik zeggen: geef niet op. Dit gaat weer over. Zoek hulp, betrek je omgeving erbij zodat jij op hen kan terugvallen. En vooral: je bent goed zoals je bent. Jij bent niet je depressie, die is tijdelijk, erachter schuilt een waardevol mens.

Mieke

Ervaringsdeskudige en Gz-psycholoog

Ze is hooguit 25.

Ze draagt een zelfgemaakt rokje.

In haar handen houdt ze een stapel dichtbeschreven velletjes.

Ze haalt diep adem.

Tranen lopen over haar wangen.

‘This is everything I hate about myself.’

Met een verbeten gezicht scheurt ze de papieren in een heleboel kleine stukjes. De paar honderd mensen in de tempel geven haar een daverend applaus. Een oudere vrouw en een tengere jongen in een Nike shirt staan tegelijk op om haar te omhelzen.

Een tafereel als dit is dagelijkse kost op het Burning Man festival in de woestijn van Nevada (VS). Niemand kijkt ervan op. Sterker nog: dit is waar het festival voor bedoeld is.

De Parade, Lowlands en Woodstock

Burning Man is een uitvergrote versie van de Parade, minder commerciëel dan Low Lands en idealistischer dan Woodstock. Je vindt er muziek, kunst, lichtshows, straattheater, lezingen, intense gesprekken en waardevolle ontmoetingen. Een grote open plek midden in de stad fungeert als podium. Iedereen is verkleed. In verenpakken, verpleegsteroutfits, body paint of lederhosen.

Het festival ontstond in 1986, toen Larry Harvey en Jerry James een pop van stro verbrandden op een strand in San Francisco. Verbranden staat symbool voor loslaten, vieren en reinigen. Inmiddels is Burning Man uitgegroeid tot één van de grootste festivals ter wereld. Elke zomer reizen ruim 45.000 mensen af naar ‘Black Rock City’ in Nevada. En elke avond is er brand. Vijf mannen zetten een metershoog EGO kunstwerk met vuurblazers in lichterlaaie.

Een enorme houten pop die in het midden op het festivalterrein staat,‘The (Burning) Man’, gaat jaarlijks aan het eind van de week in vlammen op. Een decor van Wallstreetgebouwen gaan ze met explosieven te lijf. Zijn het allemaal hippies? “De meeste mensen die er komen zijn zoals jij en ik”, vermeldt de website.

Dansmariekes

Een jongen in een tijgerpak struint verloren door het zand. Hij kijkt verdrietig om zich heen. Drie dansmariekes met rode tutuus  twijfelen geen seconde en geven hem een knuffel en een zelfgemaakte donut. Ze trekken hem mee naar een koffietent.

Onder een zonnescherm zit een ouder echtpaar op een kapotte bank. Ze genieten van de muziek en hun baco. Hun bovenlijven zijn ontbloot. Naast hen ligt een jongen te slapen. De vrouw maakt hem wakker. ‘Schat, zorg je wel dat je genoeg drinkt? Anders droog je uit. Kom, ik haal water voor je’, en ze staat op om een glas te pakken.

Het echtpaar komt uit New York. Ze werken als advocaat bij een groot kantoor en ontmoetten elkaar jaren geleden op het festival. ‘We werken het hele in een razende economie, we gaan om met boze mensen en we moeten voldoen aan hoge verwachtingen. Hier laden we weer op. Hier accepteert iederen je volledig zoals je bent. Je hoeft niks’, legt de man uit.

Vrijplaats

En dat is te merken. Niemand wordt buitengesloten. Iedereen hoort erbij. Burning Man is een vrijplaats waar de oordelen zijn opgeschort.

Sommige ‘burners’ ontdekken in deze week een nieuwe (of juist vertrouwde) angstige, depressieve of psychotische kant van zichzelf. Soms wordt die uitgelokt door slaapdeprivatie, de bizarre omgeving, drugs of het onder ogen komen van eerdere trauma’s. Het weer in de woestijn, met 40 graden overdag en ijzige kou in de nacht, is net zo extreem als de emoties. Het lijkt alsof door die omstandigheden meehelpen om het afwijkende gedrag als ‘normaal’ te zien.

Dit zijn regels van Burning Man

1     Iedereen is welkom en onderdeel van het feest.

2     Spullen en liefde zijn om onvoorwaardelijk weg te geven.

3     Geen exploitatie van mensen of spullen.

4     Voor jezelf zorgen en van je eigen talent gebruik maken.

5     Je uiten zoals je wil.

6     Help elkaar.

7     Neem verantwoordelijkheid.

Heling

Henri Lefebvre beschreef dat festivals als deze een ‘helende’ werking kunnen hebben op de gemeenschap. Ondanks de tijdelijke aard van een evenement, stelt Lefebvre, brengen dergelijke festivals een positieve verandering in gedachten over omgangsvormen en waarden. Mensen zijn bezig met expressie en vormen daarmee een nieuwe culturele identiteit, aldus Lefebvre. Daarnaast oordelen ze minder over elkaar.

 

Ken je dat glorieuze gevoel dat je de wereld vandaag helemaal aankunt? Dat dit jouw dag wordt? Dat alles gaat lukken, wat je ook probeert? “Hoe raar is de zakenman aan de top?” verder lezen

Vier onbekende gezichten kijken me vragend aan.

Nieuwe collega’s.

Eén van hen leunt tegen de muur.

We staan in een smalle gang van het Trimbos “Stigma bestrijden is niet moeilijk” verder lezen